Samoyed

Samojed jako pies najbardziej z ras północnych skupiony na człowieku potrzebuje bliskiego z nim kontaktu. Jest też mistrzem unikania konfliktów z innymi psami. To pies wesoły, pozbawiony agresji i bardzo pogodny.

Historia
Samojed należy do ras pierwotnych. Wyhodowali go Nieńcy (zwani także Samojedami – stąd nazwa rasy) zamieszkujący tereny północnej Rosji i Syberii między rzekami Ob i Jenisej. Już przed kilkunastoma tysiącami lat plemiona koczownicze wykorzystywały czworonogi w typie szpiców do polowania, pilnowania dobytku oraz jako psy pasterskie i zaprzęgowe. Za sprawą mieszkania w szałasie z człowiekiem samojed stał się najbardziej rodzinny z wszystkich ras północnych.

Wydaje się, że selekcja hodowlana odbywała się bez domieszek obcej krwi, a współczesne czworonogi wywodzą się w prostej linii od psów towarzyszących Samojedom podczas ich wędrówek.

Charakter
Samojeda nazywa się uśmiechniętym psem północy. Kąciki jego warg są lekko uniesione, co wraz z ciemnym pigmentem i nieco skośnym osadzeniem oczu daje charakterystyczny wyraz pyska. To zwierzak przyjacielski, który potrzebuje bliskiego kontaktu z właścicielem. Źle znosi przymus fizyczny, niesprawiedliwe traktowanie i ostry ton głosu. Może się wtedy stać lękliwy, nieposłuszny lub nabrać skłonności do niszczenia.

Niewątpliwą zaletą samojeda jest to, że nawet jeśli popełnimy błędy wychowawcze, to raczej nie spowodujemy tym u niego agresywnego zachowania.

Przedstawiciel tej rasy na ogół nie ucieka z podwórka, jednak posesja, na której przebywa, powinna być dobrze ogrodzona, bo z uwagi na wygląd i usposobienie często pada on łupem złodziei. Samojed – choć czujny – nie sprawdzi się w roli stróża, jest łagodny w stosunku do ludzi i nie wzbudza w intruzach respektu.

Dobrze dogaduje się z dziećmi, jest cierpliwy, chętny do zabawy, a rola puszystej przytulanki wyraźnie mu odpowiada, ale pociechy trzeba nauczyć odpowiednio się z nim obchodzić.
Samojed zwykle żyje w zgodzie z pobratymcami i jest mistrzem unikania konfliktów. Ma dobrze rozwinięty instynkt łowiecki, przez co zdarza mu się pogonić za zwierzyną.

Przedstawiciele tej rasy są hałaśliwi, ich szczekanie przypomina dźwięk tłuczonego szkła i nie każdy właściciel to akceptuje. Suczki zwykle są bardziej gadatliwe od samców.

Samojed dobrze przystosowuje się do życia w mieście, ale jest aktywny, żywiołowy i potrzebuje regularnego ruchu na świeżym powietrzu. Nie wymaga jednak tak intensywnych treningów, jak inne rasy zaprzęgowe.

Umiejętności
Pierwotnie samojedy pomagały przy wypasie reniferów, uczestniczyły w polowaniach, pracowały w zaprzęgu, pilnowały dobytku i towarzyszyły dzieciom w zabawach. Współcześni przedstawiciele tej rasy to głównie psy rodzinne i sportowe.

Mogą brać udział w wyścigach zaprzęgów na trójkołowych wózkach lub saniach. Zaprzęgi dzieli się na klasy w zależności od liczby czworonogów: klasa 0 (7-10 psów na pierwszym etapie wyścigu i co najmniej pięć na kolejnych etapach), A (5-8 psów), B (4-6 psów) i C (2-4 psy). Za pomocą cyfry określa się rasę – w wypadku samojedów (a także alaskan malamutów i psów grenlandzkich) jest to „2”.
Można też uprawiać z nimi skijoring, bikejoring, dogtrekking i canicross. Niektórzy przedstawiciele rasy sprawdzają się w dogoterapii. Na Wyspach Brytyjskich samojedy świetnie radzą sobie w konkurencjach pasienia (według angielskiej klasyfikacji rasa należy do grupy psów pasterskich i zaganiających).

Szkolenie i wychowanie
Samojed szybko i chętnie się uczy. Można go szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa, ale wymaga to cierpliwości i odpowiedniej motywacji. Sprawdza się metoda klikerowa. Nie należy powtarzać wielokrotnie tych samych poleceń i nie można ćwiczyć zbyt długo, ponieważ pies ten łatwo się frustruje.

Szczenięta wymagają łagodnego, ale konsekwentnego wychowania. Nie można im na wszystko pozwalać, bo szybko nabiorą złych nawyków. Powinno się zapewnić im odpowiednią socjalizację z ludźmi, innymi psami i nowymi zjawiskami.

U samojeda nie trzeba wyrabiać pasji do ciągnięcia, ponieważ ma ją we krwi. Należy natomiast nauczyć go pracy w zaprzęgu. Ćwiczyć można już z półrocznym psem, ale obciążenia fizyczne i psychiczne nie mogą być zbyt duże (zwykle przypina mu się do szelek lekką oponę lub niewielką gałąź). Poważne treningi najlepiej zacząć po prześwietleniu stawów w kierunku dysplazji, gdy pies skończy 15 miesięcy. Samojedy w okresie wzrostu nie mogą ciągnąć ciężkich przedmiotów czy biegać przy rowerze.